Uśmiech połowa sukcesu

Zablokowała mnie Pani na fejsie i nie odbiera Pani telefonu... Więc napiszę tutaj. Nie wiem czy przeczyta Pani do końca, ale proszę żeby to Pani zrobiła. 

Kiedy zobaczyłam to ogłoszenie i zadziała się cała sytuacja byłam mega szczęśliwa. Naprawdę. 

Przygotowałam się do rozmowy według Pani wskazówek. Stresowałam się, ale byłam dziwnie pewna siebie. Jak nigdy. 

Udało się! Byłam jeszcze szczęśliwsza, jak zadzwoniła Pani do mnie z informacją, że zaczynam pracę za kilka dni. 

I już pierwszego dnia przestraszyłam się, że to wszystko wróci bo ją spotkałam jak wychodziłam... Przypadek. Ale serce zaczęło mi walić jak oszalałe ...

Zaczęłam pracę i ciągle miałam w głowie jej słowa Nowa praca, nowi ludzie, ale ty ta samą.

Starałam się wdrożyć i robić wszystko poprawnie. Zapisywałam mnóstwo rzeczy, często wieczorami poprawiałam swoje notatki ... 

I wtedy pojawiło się to wezwanie... Ja wiedziałam, że to ona tylko brakowało mi dowodów. Mogłam odpuścić i wszystko dalej by trwało. Ale oczywiście ja musiałam drążyć...

Bez sensu.

Rozmawiałam z nią wtedy. I sprawa tu powinna się skończyć. Ale ja wpadłam w jakiś kolejny szał kłamstw... 

Maile, nagrania to wszystko jest kłamstwo. Wyciągnęłam Panią w sytuację, która tworzyła się w mojej głowie. I powinna to Pani wiedzieć. Bo jeśli sprawa pójdzie dalej ... 

Porozmawiamy? Proszę. 

M.

Straciłam wszystko. Zostałam bez pracy, straciłam wiarę w siebie i ludzi. Nie mogę na siebie patrzeć. Nienawidzę tej osoby, którą widzę w lustrze...

Wiesz jak to jest?

Czuję się niepotrzebna. Niechciana. Niewidzialna. Znowu.

Boję się, że za chwilę nie dam rady, wpadnę znowu w ten dół, z którego wychodziłam latami...

Tylko tym razem nie mam już tyle sił co wtedy. 

Muszę udawać, że wszystko jest ok. Muszę. Bo inaczej nie wyjdę z domu. A muszę. Muszę...

Nie robię nic, bo chcę... Muszę. 

Muszę wstać. Muszę się ubrać. Muszę wyjść, jechać, iść... 

A jedyne czego chcę to móc zapomnieć. Ale nie da się zapomnieć o czymś co zniszczyło człowieka tak bardzo, że boli go życie.

Najgorszy ból to właśnie ten. Kiedy wiesz, że masz dla kogo żyć, ale tak bardzo nienawidzisz siebie, że żyć się nie chce.

To samolubne i egoistyczne...

Przestać istnieć. Chcę. Przestać musieć.

Dlaczego jest tak, że to mnie oskarżają o wszystko co najgorsze?

Dlaczego to ja znowu mam wszystko stracić?

Dlaczego oni mogą się świetnie bawić i robić co chcą, cieszyć się życiem bez obaw, że ktoś się dowie...?

Dlaczego to ja boję się, że znowu będę musiała zacząć wszystko od nowa...?

Boję się.

Boję się, że stracę znowu najbliższych.

Boję się, że znowu będę dla wszystkich szmatą.

Boję się, że stracę pracę.

Boję się, że chciałam temu zapobiec, a sama się pogrążyłam.

Boję się, że wstanę rano i nie będę mogła spojrzeć w lustro.

Boję się, że poraz kolejny znieniawidzę siebie...

Boję się. 

I nic nie mogę zrobić.

Nie zrobię nic więcej.

M.

Nie potrafię tego dłużej w sobie trzymać. Chociaż nigdy nie powinnam do tego wracać...

Jak mam się uśmiechać?

Skoro ostatnio wszystko wraca.

Patrzę w lustro i chce mi się płakać.

To znowu nie jestem ja,

Osoba, którą dobrze znam.

Ten uśmiech jest jakiś nieszczery...

Może to tylko sen.

Zły.

Najgorszy.

Wstanę rano i zacznę swój dzień. 

Od nowa.

Będę sobą i chęć życia wróci...

Przestanę się w końcu smucić...

M.

Wstajesz rano i wiesz, że możesz wszystko.

Rzadko tak mam. Częściej wstaję rano i zastanawiam się jak przeżyć ten dzień do końca. Z tym wszystkim co we mnie siedzi gdzieś głęboko... No, ale dobra. Wstajemy. 

Przecież uśmiech tego małego człowieka jest najważniejszy i najpiękniejszy. Nie ma nic cudowniejszego na świecie. Więc szykujemy się do żłobka i do pracy. 

- mamaaaaaa, to nie! - słyszę codziennie rano pokazując synkowi ubrania, w które mam zamiar go ubrać.

- mamooo, tak nie! - mówi już ubrany syn na widok tego w co.ubrałam się ja.

Mówi niewiele, ale konkretnie. Szukam czegoś, w czym synek pozwoli mi wyjść do pracy. I w końcu patrzy na mnie i mówi:

- mamaaa, tak ok.

Skoro szykujemy się wszyscy, to mężowi też szykuję rzeczy, a w międzyczasie moje chłopaki jedzą śniadanie.

- tataaaa, to nie, nie to - słyszę z kuchni.

Czyli śniadanie uszykowałam nie takie na jakie ma ochotę Syn. 

Wszyscy gotowi i powiedzmy najedzeni, bo ja tylko po kawie, ale nie ja tu jestem najważniejsza. Chłopaki najedzeni, ubrani i w świetnych humorach. Pakujemy się do samochodu, młody ze mną do mojego, mąż do swojego. Ruszamy. Z synem w drodze do żłobka śpiewam nasze ulubione piosenki. Wchodzimy, rozbieramy, buziaki, papa mama i ucieka na salę do kolegów. A ja lecę szybko do pracy, bo nowa i nie wypada się spóźnić. 

Wyglądam jak nie ja, czuję się jak nie ja. Ale daję z siebie wszystko. Z uśmiechem na twarzy staram się uczyć i zapamiętywać wszystko co do mnie mówią. Dzień w pracy mija szybko. Atmosfera bywa różna. Lepsza. Gorsza. Bez znaczenia. Ważne, że praca dobra, przyzwyczaję się. Lubię tam być. Koniec.

Wsiadam do auta i gnam po syna do rodziców, bo babcia nie może znieść tego, że jej wnuk ma być tak długo w szkole... Cieszy się na mój widok, tulaski, buziaczki. Lecimy na zakupy, plac zabaw i do domku. Szykujemy kolację i obiadek na jutro. Wraca mąż, bawimy się, śmiejemy, wygłupiamy. Uczymy nowych rzeczy. Zbliża się wieczór, poza kąpania i spania. 

No to ciach. Młody pierwszy, kąpanie, piżamka i do łóżka. Później mąż, bo syn woli jak mama czyta bajkę na dobranoc. To ja czytam, a mąż kąpanie. Synek zasypia, ja już prawie też, ale moja kolej, bo łazienka wolna. To idę. Wracam do łóżka, mąż już śpi... Przytulam się i też chcę zasnąć, ale nie mogę, bo wracają demony z przeszłości... 

Dzień, jak co dzień...

Zaczyna się, jak wschodzi Słońce,

A kończy jak zachodzi...

Dzień, jak co dzień...

Od rana do nocy... 

Muszę być uśmiechnięta...

Dzień, jak co dzień...

Mimo obaw i smutku w sercu,

Chcę być... Tu.

M.